ក្រោយគេសើចចំអកថា ពាក់ខោអាវដូចល្ខោន! ណុប បាយ៉ារិទ្ធ ក៏តបទៅវិញ យ៉ាងចាស់ដៃ

ក្តីស្រម៉ៃ១របស់ខ្ញុំគឺចង់ក្លាយជាdesigner និងចង់ក្លាយជាម្ចាស់Brandសម្លៀកបំពាក់ដែលdesignចេញមកដោយគំនិតរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់។ ៩០%នៃសម្លៀកបំពាក់របស់ខ្ញុំក្រោយពីកាត់ដេរដោយជាងដេររួចគឺខ្ញុំតែងតែយកវាមកdesignដោយផ្ទាល់ដៃ ធ្វើដោយដៃ បើទោះជាសម្លៀកបំពាក់នោះទិញស្រាប់ក៏ត្រូវតែយកវាមកឆ្នៃឲ្យទៅជាថ្មីមួយផ្សេង ដែលចេញពីគំនិតខ្លួនឯង ។ សម្រាប់អាវមួយចំណាយពេលហោចណាស់៣ថ្ងៃ ។ ឃើញរូបនេះ អាវដែលខ្ញុំពាក់ក្នុងកម្មវិធីthe mask singer cambodiaរដូវកាលទី១ គិតមកដល់ពេលនេះ១ឆ្នាំជាងហើយ តែខ្ញុំចាំបានថាអាវមួយនេះខ្ញុំបានចំណាយពេលធ្វើរយៈពេល៥ថ្ងៃគត់ទើបរួចរាល់ទាំងស្រុង រីឯពេលវេលាគឺធ្វើដល់ម៉ោង១យប់ទើបឈប់ ។ ធ្វើដោយការដេរផង បិទផង ពិតជាមិនងាយស្រួលនោះទេ គ្រាប់គ្រីស្កាល់ និងត្បូងមិនថាគ្រាប់ធំ គ្រាប់តូច គ្រាប់ខ្លះតូចបំផុតត្រឹមទំហំ៣លី ត្រូវបិទ ត្រូវដេរម្តង១គ្រាប់ៗ ទម្រាំចេញជារាងក្បាច់ដែលខ្លួនឯងចង់បាន បើគិតជាចំនួនគ្រាប់ សរុបទាំងតូចទាំងធំគឺចូលដល់ខ្ទង់ពាន់គ្រាប់ឯណោះ ។ និយាយរួមហត់ ចុកចង្កេះ រួយដៃរួយជើង តែសប្បាយចិត្តព្រោះវាចេញពីការព្យាយាមរបស់ខ្លួនឯងនិងការអត់ធ្មត់ក្នុងការងារ ។ គ្រប់យ៉ាងគឺកើតចេញពីការព្យាយាម ព្យាយាមខ្វះការតស៊ូ អត់ធ្មត់ក៍មិនអាចសម្រេចគោលដៅបានដែរ ។ ដៃខ្ញុំមុតមុខម្ជុរហូរឈាមសឹងគ្រប់ម្រាម ជួនចាក់លេចដល់សាច់ក៏មាន ស្នាមសុះតែម្តង ពេលខ្លះកាវស្រក់លើសាច់ទាំងដៃទៅជាង បន្សល់នៅស្នាមច្រើនកន្លែង តែខ្ញុំនៅតែរីករាយនៅអ្វីដែលកើតពីការខិតខំរបស់ខ្ញុំ មានមនុស្សមួយផ្នែកតូចសើចចំអកឲ្យខ្ញុំថាខ្ញុំពាក់ខោអាវដូចល្ខោន តែខ្ញុំញញឹមទុកក្នុងចិត្តថា អ្នកគ្មានថ្ងៃយល់ អ្នកសម្លឹងឃើញពិភពលោកតូចចង្អៀតហើយងងឹតណាស់សម្រាប់អ្នក ហើយក៍គ្មានថ្ងៃដែលអ្នកធ្វើបានដូចខ្ញុំ ព្រោះអ្នកមិនស្គាល់ពីតម្លៃពិតនៃការឆ្នៃប្រឌឹតនិងការព្យាយាម បើអ្នកគ្មានទេពកោសល្យកុំថាឡើយត្រឹមដេរត្បូងមួយគ្រាប់ សូម្បីតែដោតអំបោះចូលម្ជុរអ្នកធ្វើមិនបានផង។