បទពិសោធន៍នេះហើយ ដែលធ្វើឲ្យ Num Gunchai មានថ្ងៃនេះ

តាមការពិតទៅ ខ្ញុំចូលប្រលូកក្នុងវិស័យសិល្បៈជាង ៣០ ឆ្នាំមកហើយ។ ដោយដំបូងបង្អស់ ខ្ញុំផ្តើមព្រលកចូលជាតារាសម្តែងក្នុងរឿងភាគមួយនៅប៉ុស្តិ៍លេខ ៣ ថៃ។  សំរាប់ខ្ញុំ ប៉ុស្តិ៍លេខ ៣ ប្រៀបដូចផ្ទះទីពីររបស់ខ្ញុំ។​ នាសម័យនោះ វាឥតទាន់មានប្រព័ន្ធចុះកុងត្រា អញ្ចឹងខ្ញុំក៏ឆ្លៀតទៅថតរឿងនៅប៉ុស្តិ៍និងផលិតកម្មផ្សេងៗដែរ។​ ក្រៅពីនេះ ប៉ុស្តិ៍លេខ ៣ មិនត្រឹមតែផ្តល់ឱកាសជាតារាសម្តែងឲ្យខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ពួកគាត់បានផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្ញុំធ្វើជាពិធីករទៀតផង។ ខ្ញុំបានសន្សំបទពិសោធន៍ពីការងារទាំងនោះរាប់សិបឆ្នាំ ខ្ញុំស្ទើរតែបង្កើតកម្មវិធីទូរទស្សន៍លើគ្រប់វិស័យអស់ហើយ។
ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តឈប់សម្តែងរឿង ហើយរកឃើញថា ខ្លួនខ្ញុំចូលចិត្តខាងពិធីករជាង។​ បទសម្ភាសន៍ទាំងឡាយណា ដែលពាក់ព័ន្ធនិងរឿងក្នុងសង្គម គឺខ្ញុំចូលចិត្តខ្លាំងណាស់ ហើយខ្ញុំចង់ស្រាវជ្រាវអំពីវាបន្ថែមទៀត នេះធ្វើឲ្យខ្ញុំសំរេចចិត្តផ្តាច់ខ្លួនពីការសម្តែងរឿងតែម្តង ហើយផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើការងារពិធីករតែមួយមុខគត់។ ខ្ញុំតែងតែធ្វើបែបនេះជារឿយៗ កម្មវិធីរបស់ខ្ញុំភាគច្រើនគឺជាកម្មវិធីសម្ភាសន៍ទូទៅ តែក្រោយមកគឺស៊ីជម្រៅច្រើនជាងមុន។ខ្ញុំគ្មានបញ្ហាអ្វីឡើយទៅលើការសម្ភាសន៍ ព្រោះខ្ញុំចូលចិត្តចេះដឹងរឿងគេ ប៉ុន្តែសំណួរដែលខ្ញុំសួរ ខ្ញុំសួរដោយចិត្តស្មោះ គ្មានអ្វីលាក់ទុកក្នុងចិត្តនោះទេ ខ្ញុំសួរគឺដើម្បីឲ្យបាត់ចម្ងល់ ។សម្រាប់ខ្ញុំ គ្រប់វិនាទីនៃការសម្ភាសន៍រវាងខ្ញុំនិងបេក្ខជន គឺជាបទពិសោធន៍ទាំងខុសទាំងត្រូវ ខ្ញុំធ្លាប់ត្រូវគេជេរប្រទិច រិះគន់ ថាហេតុអ្វីបានសួរដូច្នោះ ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តខ្ញុំ ខ្ញុំប្រកាន់ខ្ជាប់ជានិច្ចថា ត្រូវតែសួរឲ្យបាត់ចម្ងល់ ។
ប៉ុន្តែក្នុងករណីខ្លះ ដូចជា មានអ្នកម្តាយម្នាក់ដែលកូនគាត់ទើបតែស្លាប់ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ហើយខាងកម្មវិធីមានវីដេអូចាក់បង្ហាញ ដូច្នេះ យើងត្រូវសួរពីការស្ម័គ្រចិត្តរបស់គាត់ជាមុនសិន​ ប្រសិនបើគាត់ទ្រំាមើលបាន ចាំយើងចាក់បង្ហាញឲ្យគាត់មើល ហើយប្រសិនបើគាត់មិនចង់មើល ខ្ញុំក៏មិនចាក់ជូនដែរ ខ្ញុំត្រូវខ្វល់ពីអារម្មណ៍របស់បេក្ខជនដែលមកអង្គុយសម្ភាសន៍ជាមួយខ្ញុំមុនគេបង្អស់។ ទោះបីជាខ្ញុំមិនបាន Rating ពីវីដេអូនោះ ក៏មិនថ្វីដែរ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើនោះ គឺខ្ញុំត្រូវតែធ្វើឲ្យបេក្ខជនមានអារម្មណ៍សប្បាយចិត្តបំផុតជាមួយខ្ញុំ យើងមិនអាចទៅធ្វើបាបចិត្តពួកគេបានឡើយ។  ប៉ុន្តែចំពោះអ្នកខ្លះ គេមិនគិតដូចខ្ញុំឡើយ ពួកគាត់ចង់ឲ្យខ្ញុំសួរដេញដោលស៊ីជម្រៅឲ្យខ្លាំង សម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំគិតថានេះជាទង្វើដែលមិនអាចទទួលយកបាន យើងត្រូវយកចិត្តគេមកដាក់ចិត្តយើង មិនមែនចេះតែសួរតែផ្តេសតែផ្តាសនោះទេ។
អ្វីដែលខ្ញុំខ្លាចបំផុតពេលនេះគឺ ការដឹកនំាគំនិត ព្រោះពេលដែលយើងក្លាយខ្លួនជា
សារព័ត៌មានមួយហើយ ទង្វើរឺបទបង្ហាញពីអ្វីមួយដែលបានចេញផ្សាយទៅ សង្គមនឹងមើលមកយើង អញ្ចឹងវាត្រូវតែមានភាពជាក់លាក់ដែលអាចទុកចិត្តបាន ពីព្រោះបើគេជឿយើងហើយ ហើយយើងផ្តល់គំនិតអ្វីមួយដល់សង្គម មនុស្សដែលជឿយើង គេនឹងធ្វើតាមយើង នេះវាអាចប៉ះពាល់ដល់ជីវិតរបស់ពួកគេ  ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំត្រូវតែប្រយ័ត្នបំផុត។ចុងក្រោយនេះ ខ្ញុំនឹងខិតខំធ្វើកម្មវិធីដែលតំណាងអោយមតិរបស់ប្រជាជនគ្រប់គ្នា ទោះជាយ៉ាងណាក្តី ជួនកាលវាក៏មិនអាចគ្របដណ្តប់គ្រប់បញ្ហារបស់ប្រជាជន រឺប្រិយមិត្តទូទាំងប្រទេសបាននោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងព្យាយាមរើសយកករណីណាដែលធ្ងន់ធ្ងរ ឬករណីណាដែលចាំបាច់ត្រូវការជំនួយជាបន្ទាន់យ៉ាងពិតប្រាកដជាមុនសិន ប្រសិនបើមាននរណាដែលត្រូវការជំនួយតែខ្ញុំមិនអាចជួយទាន់ពេលបាន ខ្ញុំក៏សូមទោសផង មិនមែនមានបំណងមិនចង់ជួយនោះទេ តែជួនកាលអ្នកខ្លះគាត់មានរឿងធ្ងន់ធ្ងរជាង អញ្ចឹងខ្ញុំត្រូវជួយគាត់មុន។ ខ្ញុំសូមអភ័យទោសផង។
សូមអរគុណ។