កញ្ញាឆែ ដានីជានិស្សិតអនុបណ្ឌិតផ្នែកអក្សរសាស្ត្រខ្មែរមួយរូបនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញដែលត្រូវបានមជ្ឈដ្ឋានខាងក្រៅបានស្គាល់កញ្ញាតាមរយៈសមត្ថភាពសិក្សា និងសិល្បៈ។ ប៉ុន្តែក្នុងអំឡុងខែសីហាឆ្នាំ២០១៩ និស្សិតវ័យ២៧ឆ្នាំរូបនេះ បានជួបប្រទះនូវបញ្ហាសុខភាពយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ដែលកាលនោះដានីថាខ្លួនចាប់ផ្តើមទ្រុឌទ្រោមស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិត។ ស្ទើរបង់ជីវិត គឺដោយសារកញ្ញាមានជំងឺម្យ៉ាងដែលផ្លាកែតក្នុងរាងកាយមិនផលិតឈាមស និងឈាមក្រហម ហើយខ្លួនខ្វះលទ្ធភាពព្យាបាលព្រោះបញ្ហាខាងលើត្រូវការថវិកាច្រើន តែក្រោយមកដោយសារមានការឧបត្ថម្ភបន្តបន្ទាប់ពីសប្បុរសជនទើបធ្វើឲ្យអ្នកពោធិ៍សាត់រូបនេះ អាចបន្តជីវិតមកដល់សព្វថ្ងៃ។
ចូលរួមជាមួយពួកយើងក្នុង Telegram ដើម្បីទទួលបានព័ត៌មានរហ័សដានីថាខ្លួនតូចចិត្តដែលក្លាយជាបន្ទុកសម្រាប់គ្រួសារ និងអ្នកជុំវិញខ្លួន៖ «គេងលើគ្រែពេទ្យស្ទើរស្លាប់ស្ទើររស់ ទើបខ្ញុំដឹងថាពេលវេលាជួបជុំមានតម្លៃខ្លាំងប៉ុណ្ណា...។ ខ្ញុំតូចចិត្តព្រោះអ្វីដែលខំប្រឹងប្រែងធ្វើកន្លងមកមិនទាន់ជោគជ័យផង ទើបតែមកដល់ពាក់កណ្តាលផ្លូវ មិនទាន់បានជួយជ្រោមជ្រែងគ្រួសារផង ស្រាប់តែយើងធ្វើឲ្យឪពុកម្តាយពិបាក ត្រូវយកប្លង់ដីទៅដាក់ធនាគារ និងខ្ចីបុលអ្នកជុំវិញខ្លួនថែមទៀត។»
Khmerload បានជួបសម្ភាសន៍ជាមួយដានីផ្ទាល់ ដល់គេហដ្ឋានដែលកញ្ញាកំពុងស្នាក់នៅក្នុងក្រុងភ្នំពេញជាមួយជីដូន។ ដានីបានបង្ហាញនូវក្តីសោកស្តាយពេលរំឭកដល់វេលាដែលខ្លួននៅមានសុខភាពល្អមាំមួននៅឡើយថា៖ «ស្តាយបំផុតគឺការប្រើប្រាស់ពាក្យសម្តីលើសលួសដាក់ឪពុកម្តាយ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានវិប្បដិសារី។ ពេលខ្លះពុកម៉ែទូរស័ព្ទមក ខ្ញុំគ្រាន់តែឆ្លើយថា៖ “Hello, ខ្ញុំរវល់ណាស់។ ប៉ុណ្ណឹងបានហើយ។” ខ្ញុំតបទូរស័ព្ទពួកគាត់បែបហ្នឹង ហើយដាក់ទូរស័ព្ទចុះ។ ខ្ញុំស្តាយពេលវេលាទាំងនោះខ្លាំងណាស់។ កាលនោះ ឪពុកម្តាយខ្ញុំតែងសួរថា៖ “រវល់អីក៏រវល់ម្ល៉េះ? ដល់ថ្នាក់គ្មានពេលសូម្បី១ ឬ២នាទីដើម្បីនិយាយទូរស័ព្ទជាមួយគាត់”។ តែក្រោយពីពេលវេលានៅលើគ្រែពេទ្យ ដែលពេលនោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងជិតស្លាប់ទៅហើយ ទើបខ្ញុំដឹងថាពេលវេលាទាំងនោះជាមួយគ្រួសារមានតម្លៃបំផុត។»
ទឹកភ្នែកស្រក់ចុះឥតស្រាកនៅឡើយ កញ្ញាដានីបន្តថា៖ «មកដល់ឥឡូវ បើពេលណាមួយដែលខ្ញុំប្រើពាក្យសំដីលើសលួសលើគាត់ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមដឹងខ្លួនមួយរំពេចន៍ រហ័សដឹង ខ្ញុំចាប់ផ្តើមកែប្រែ ហើយដឹងថាពួកគាត់តូចចិត្ត។ ខ្ញុំចង់ឲ្យខួរក្បាលម្នាក់ៗចងចាំតែរឿងល្អៗ ហើយមិនចង់ឲ្យមានតែរឿងរ៉ាវអាក្រក់ៗ និងភាពសោកស្តាយនៅដិតដាមបន្តទៀតនោះទេ។»
កូនស្រីអ្នកពោធិ៍សាត់រូបនេះបន្ថែមថា៖ «ពេលខ្លះយើងគិតថា យើងអាចជួបឪពុកម្តាយពេលណាក៏បាន តែការពិតយើងកំពុងយល់ខុស។ មួយទៀត ដោយសារការងារខ្ញុំធ្លាប់មិនទៅសួរសុខទុក្ខគ្រួសារពេលបុណ្យចូលឆ្នាំដល់ទៅ៤ឆ្នាំ មកដល់ពេលនេះខ្ញុំសោកស្តាយណាស់។ យើងមិនដែលយល់ថាពេលវេលាមានតម្លៃប៉ុណ្ណា រហូតដល់ពេលមួយដែលយើងស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិត។»
គ្រូបង្រៀនឲ្យអង្គការTeach For Cambodia បានបញ្ជាក់ពីមូលហេតុនៃជំងឺរបស់ខ្លួនដោយឥតលាក់លៀមថា៖
«ពេទ្យជំនាញប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំមានជំងឺម្យ៉ាងដែលប្លាកែតមិនផលិតឈាមស និងក្រហម។ ហើយជំងឹដែលកើតលើខ្ញុំពុំមែនដោយសារសែនតំណពូជឡើយ។ តែវាកើតឡើងដោយសារទម្លាប់ប្រចាំថ្ងៃនៃការញាំអាហារ ញាំអាហារតាមផ្លូវ និងភេសជ្ជៈផ្អែម ហើយមួយទៀតគឺការបង្ខំខ្លួនឯងឲ្យធ្វើការងារលើសកម្រិត ខណៈសុខភាពទន់ខ្សោយ។»
យ៉ាងណាដានីថា មកដល់បច្ចុប្បន្នខ្លួនអាចនឹងមានភាគរយច្រើនថាអាចជាសះស្បើយ។ ដានីថា៖ «ពេទ្យថាអាចនឹងសះស្បោយ។ ភាគរយនៃការប្រសើរឡើងគឺ៨០ទៅ៩០ភាគរយ។»
«ខ្ញុំធ្លាប់ឆ្លងកាត់ ខ្ញុំធ្លាប់ដើរជាន់បន្លា ខ្ញុំដឹងថាវាឈឺណាស់។ ចំពោះអ្នកដែលមានសំណាងជាងខ្ញុំ មិនមានជំងឺបៀតបៀន យើងត្រូវធ្វើឲ្យល្អបំផុតដាក់គ្រួសាររបស់យើង។ ធ្វើអីដែលយើងស្រលាញ់ និងសប្បាយចិត្តព្រោះទោះបីយើងត្រូវចាកចេញក៏យើងសប្បាយចិត្តដែរ ព្រោះយើងបានធ្វើវារួចហើយ(die peacefully)។»
«បើចង់ធ្វើអ្វីមួយ ចូរកុំចាំពេលននេះ ឬពេលនោះ! បញ្ហាសុខភាពភ្លាមៗ អាចផ្តាច់គោលដៅអ្នក។ កាលនៅជា ខ្ញុំតែងគិតថាខ្លួនឯងខ្វះខាតនេះ ខ្វះនោះជានិច្ច តែពេលដល់ដំណាក់កាលមួយដែលខ្លួនឯងស្ទើរស្លាប់ ទើបខ្ញុំដឹងថាឲ្យតែមានសុខភាពល្អគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ ការសិក្សា និងការងារសំខាន់ តែសុខភាពសំខាន់ជាង។ ព្រោះពេលសុខភាពកំពុងទ្រុឌទ្រោម ហើយយើងមិនបានថែទាំសុខភាព នោះយើងនឹងកាន់តែទន់ខ្សោយដល់បាត់បង់ជីវិត»។
ទោះបីកំពុងមានជំងឺជាប់ខ្លួនបែបនេះក្តី តែដានីថាអ្នកជុំវិញខ្លួនមិនបានទុកកញ្ញាចោលឡើយ។ មិនបានទុកចោល ដោយសារកាលនោះទាំងអ្នកស្គាល់ និងអ្នកដែលមិនស្គាល់កញ្ញាទាល់តែសោះ បានបង្ហោះ និងចែកចាយព័ត៌មានជាហូរហែរនៅលើបណ្តាញសង្គមហ្វេសប៊ុកក្នុងន័យជម្រុញឲ្យសប្បុរសជនចូលរួមបរិច្ចាគទៅតាមលទ្ធភាពដើម្បីជួយសង្គ្រោះជីវិតកញ្ញា។ ថវិកាសប្បុរសនេះនឹងត្រូវបានប្រើប្រាស់ដើម្បីរួមចំណែកទៅលើការចំណាយលើការព្យាបាលដែលអាចធ្វើឲ្យដានីទទួលបានសង្ឃឹមរស់បានវិញពី ៧០ ទៅ ៨០ ភាគរយ។
លោកហួរ តុលាដែលជាតំណាងឲ្យក្រុមការងារជួយប្រមូលថវិកាបានរៀបរាប់ថា ការពិតការផ្សព្វផ្សាយដើម្បីរកជំនួយកន្លងទៅបានធ្វើឡើងក្នុងន័យជួយស្រោចស្រង់ និងស្រោចស្រង់ជីវិតយុវត្តីដានី។ លោកថា ជាមោទនភាពដែលការបរិច្ចាគទាំងនោះបានសង្គ្រោះជីវិតដែលមានតម្លៃធំធេង។
លោកតុលាថា៖ «ខ្ញុំគា្រន់តែជារៀមច្បងម្នាក់ដែលស្គាល់ដានី ហើយមានការសហការពីគ្រួសារដានី ព្រមទាំងមន្ទីរពេទ្យពីវៀតណាមដែលធ្វើឲ្យយើងដឹងពីស្ថានភាពដានីច្បាស់។ មែនទែនទៅអ្នកជួយមួយចំនួនមិនទាន់ទុកចិត្តលើយើងទាំងស្រុងទេ ប្រហែលជាបារម្ភខ្លាចករណីបោកប្រាស់។»
លោកបន្តថា៖ «ដានីអាចគិតច្រើនមុននឹងសម្រេចចិត្តប្រាប់ពីបញ្ហាជំងឺនោះដល់យើង។ ទីមួយ បើដានីប្រាប់គាត់អាចបារម្ភពីរឿងកិត្តិយសពេលដែលគេដឹងថាគាត់ឈឺជំងឺនេះ។ មួយទៀតគាត់បារម្ភថា ជាយុវជនយើងអាចនឹងមិនមានលទ្ធភាពក្នុងការជួយគាត់ជាដើម។ បែបនេះក្តី យើងចេះជួយគ្នា មិនអាត្មានិយមតែខ្លួនឯង និងគ្រួសារប៉ុណ្ណឹងទេ តែយើងចេះចែករំលែកដើម្បីជួយសង្គម។»
«ក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង គឺជួយឲ្យដានីមានសង្ឃឹម គ្រូពេទ្យ និងក្រុមការងារអ្នករៃអង្គាសក៏មានសង្ឃឹម ហើយសង្ឃឹមថាការលះបង់នេះនឹងមិនអត់ប្រយោជន៍ នោះហើយជាតម្លៃជីវិតដ៏ធំធេង។»
យ៉ាងណា លោកថាមិនចង់ឲ្យបុគ្គលមួយចំនួនប្រើប្រាស់ជំនួយជាឈ្នាន់ដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន៖ «កុំយកវាជាអាជីវកម្ម បើយករូបភាពប្រមូលជំនួយ ជាសារៈប្រយោជន៍ខ្លួនឯងគឺមិនមែនជាការជួយទេ តែជាការសម្លាប់ទឹកចិត្តអ្នកជួយពិតប្រាកដ។ ការបំពុលនានានឹងធ្វើឲ្យមហាជនលែងជឿជាក់ លែងចង់ផ្សព្វផ្សាយ អ៊ឹចឹងអ្នកដែលកំពុងត្រូវការជំនួយពិតប្រាកដមានតែរង់ចាំសេចក្តីស្លាប់»៕
Bong I.T