រឹងមាំណាស់អាយដល! នីគីនីគី ទម្លាយហេតុផល រួចផុតពីជំ.ងឺ.បា.ក់ទឹកចិត្ត

មានកិច្ចសម្ភាសមួយចំនួន និងអ្នកគាំទ្រជាច្រើនសំណូមពរឲ្យខ្ញុំចែករំលែកបន្ថែមពីប្រធានបទជំងឺបាក់ទឹកចិត្ត។ ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកទាំងអស់គ្នាដឹងពីមូលហេតុមួយចំនួនដែលខ្ញុំមិនអាចធ្វើបានពេលខ្លះ។  ១. ខ្ញុំរើសកន្លែងបន្តិច! បើមិនមែនជាបន្ទប់ ឬសាលដែលបិទជិត ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថានិយាយទៅដូចមិនសូវសម មិនសូវជ្រាប មិនសូវមានតម្លៃ។ ជាក់ស្ដែង ខ្ញុំមិននិយាយនៅតាមផ្សារទំនើប ឬពិធីសម្ពោធនាៗទេ ព្រោះវាជាពេលវេលាដែលគេដើរលេង អបអរសាទរ និងមានសំឡេងរំខានជុំវិញច្រើន។ សាកស្រមៃទៅ! ខ្ញុំនិយាយអួលដើមក តែអ្នកនៅក្នុងផ្សារខ្លះមិនបានឈប់ដើម្បីស្ដាប់ទេ។ មានអារម្មណ៍ដូចចាក់ទឹកហៀរកែវ ឬកំពប់ពេញហ្នឹង! ២. ខ្ញុំធ្វើតាមអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ។ បើគេសំណូមពរចំពេលដែលសុខភាពផ្លូវកាយ និងចិត្តរបស់ខ្ញុំល្អប្រពៃ ខ្ញុំមិនចង់ទាញអតីតកាលមករំលឹកអារម្មណ៍មិនល្អទាំងឡាយនោះមកវិញទេ។ ទាល់តែរាងមិនសូវសប្បាយចិត្តទើបនិយាយទៅវាផុសចេញពីខាងក្នុងហ្មង! ពេលនោះនិយាយបានល្អ ហើយមិនសម្ដែងទៀត។ ពេលសប្បាយចិត្ត ចង់តែសើច ចែករំលែកភាពជោគជ័យ និងនិយាយខ្លីៗបំផុតពីប្រវត្តិបាក់ទឹកចិត្តហ្នឹង។ ៣. ខ្ញុំមិនចង់បឺតជញ្ជក់យកភាពល្បីល្បាញតាមតែមួយផ្លូវនេះទេ។ ទោះបីជាគេស្គាល់ខ្ញុំច្រើនដោយសារតែការចែករំលែកបទពិសោធន៍នេះមែន តែខ្ញុំមិនចង់ឲ្យជំងឺបាក់ទឹកចិត្តនេះក្លាយជាអត្តសញ្ញាណ ឬជាកេរ្តិ៍ដំណែលរបស់ខ្ញុំទេ។ រកសុីស្រួលណាស់បើព្រមឡើងនិយាយគ្រប់ពេល គ្រប់កម្មវិធី ហើយរំលឹករឿងដដែលៗ ព្រោះមិនមែនគេមិនឲ្យលុយឯណាកម្មវិធីខ្លះ តែខ្ញុំធ្វើទៅមិនរួច! បានត្រឹមតែសៀតចូលមាតិកាខ្លះៗដែលសាកសមនឹងសាច់រឿងតែប៉ុណ្ណឹង! អញ្ចឹងសូមកុំអន់ចិត្ត ឬឆ្ងល់ទៀតអី client អ្នកគាំទ្រ និងសារពត៌មាន។ ខ្ញុំចូលចិត្តនិយាយពីភាពឈឺចាប់តែម្ដង ពីរដងទេ ព្រោះវាមិនមែនដូចចម្រៀងដែលយើងច្រៀងលេងបានរហូតឯណា! វាធ្វើឲ្យឈឺ ស្ត្រេស និងបំពុលអារម្មណ៍ខ្ញុំដែរ។ អញ្ចឹងបែរមកអបអរជាមួយខ្ញុំវិញទៅ ដែលខ្ញុំស្គាល់ពីតម្លៃនៃការរស់រៀនមានជីវិត ហើយកំពុងប្រើប្រាស់ឥទ្ធិពលរបស់ខ្ញុំប្រឹងបង្កើតអ្វីដែលល្អ និងវិជ្ជមាន។ នេះទើបគេហៅថាជាអ្នកឆ្លងផុត (survivor)! មិនមែនជនរងគ្រោះទេ!