លក់ដូរ​តាម​ផ្លូវ​អំឡុង​កូវីដ​១៩៖ កម្រៃ​រក​បាន​កាន់​តែ​តិច​ទៅៗ​ តើគួរ​បន្ថយ​បរិ​មាណ ឬគួរ​ឈប់​លក់​មួយ​រយៈ​?​

ស្ថានភាពនៃការលក់ដូរសម្រាប់ពលរដ្ឋមិនថា ស្ថាប័នធំ តូច ឬសូម្បីអ្នកលក់ដូរតាមដងផ្លូវក្នុងសម័យកូវីដ ១៩នេះ ប្រាកដ​ណាស់​នឹង​បង្ហាញ​ពីយោបល់ និងបញ្ហាប្រឈមរៀងៗខ្លួនគួរឲ្យកត់សម្គាល់។ សម្រាប់អ្នកលក់ដូរតាមដងផ្លូវវិញ ជារឿយៗមានការលើកឡើងស្រដៀងគ្នាថា ជំងឺមួយដែលមិនព្រមស្ងាត់បើទោះកើតរាប់ខែក៏ដោយនេះ ជំរុញឲ្យកម្រៃ​រក​បាន​របស់​ពួកគាត់​កាន់​តែ​តិច​ទៅៗ ដោយហេតុថាទំនិញពាក់ព័ន្ធកាន់តែឡើងថ្ងៃ។ បើបែបនេះ មានសំណួរមួយ​ចោទ​​ឡើង​ថា​ តើគួរ​បន្ថយ​​បរិ​មាណ ឬគួរ​ឈប់​​លក់​​មួយ​​រយៈសិន​?​

អ្នកលក់ទឹកផ្លែឈើតាមផ្លូវម្តុំខណ្ឌចំការមន អ្នកស្រី ស៊ន សុខា ប្រាប់ខ្មែរឡូតថា ក្នុងអំឡុងកូវីដ​១៩នេះ ស្ថានភាព​លក់ដូរ​មិន​សូវកាក់កបទេចំពោះអ្នកស្រី។

និយាយជាមួយអតិថិជនបណ្តើរ រៀបរាប់ប្រាប់អ្នកសារព័ត៌មានបណ្តើរ អ្នកស្រី សុខា រំឭកថា៖ «តាំងពីមុនខ្ញុំលក់ដាច់​ណាស់។ តែតាំងពីមាន​កូវីដ១៩ ធ្វើឲ្យភេសជ្ជៈអស់នេះនៅសល់ជាញឹកញាប់។ មែនទែនទៅ ខ្ញុំជឿថា ទាំងអ្នកទិញ និងអ្នកលក់សុទ្ធតែមានអារម្មណ៍មិនទុកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងអំឡុងកូវីដ១៩នេះ»។

អ្នកលក់ទឹកល្ពៅ ទឹកសណ្តែក និងទឹកផ្លែឈើមួយចំនួនទៀតខាងលើបានបន្ថែមថា៖ «អត់សូវមានអ្នកទិញយើង​ដូចមុន ហើយទំនិញក៏ឡើងថ្លៃ។ ៣ ខែចុងក្រោយនេះពិបាកលក់ជាងមុន។ លក់បានកម្រៃតិចជាងមុន តែខ្ញុំមិនបោះ​បង់របរនេះទេ ទោះត្រឹមមួយរយៈខ្លីក៏ដោយ។ តក់ៗក៏ជាកម្រៃដែរ។ សម្រាប់ខ្ញុំ ការបន្ថយបរិមាណជាវិធីល្អបំផុត»។

អ្នកស្រីថា ក្នុងនាមជាអ្នកលក់ដូរមួយរូប ​ពេលខ្លះអ្នកស្រីក៏មានការភ័យខ្លាចដូចគ្នាដែលលក់ដូរនៅខាងក្រៅផ្ទះ​ ហើយជួបអ្នកទិញប្លែកមុខជានិច្ចបែបនេះ។ បែបនេះក្តីអ្នកស្រីថា ខ្លួនបានយកចិត្តទុកដាក់ស្តាប់ការណែនាំ​របស់​ក្រសួងសុខាភិបាលជានិច្ច។

ស្ត្រីវ័យ​  ៣០ឆ្នាំរូបនេះថា៖ «រាល់ថ្ងៃមុនចេញមកលក់ ខ្ញុំបានត្រៀមម៉ាស ជែល ​អាល់កុល និងឧស្សាហ៍លាងដៃ»។​

ចំណែកអ្នកលក់ចេកចៀននៅម្តុំបឹងកេងកងមួយរូបសុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះ បានបង្ហើបប្រាប់ខ្មែរឡូតដោយឥត​ស្ទាក់ស្ទើរថា បច្ចុប្បន្នអ្នកស្រីលក់មិនសូវជាដាច់បានច្រើនដូចពីមុនពេលកូវីដ១៩ឡើយ។ អ្នកស្រីបន្តថា គាត់ចាប់អាជីពជាអ្នក​លក់ចេកចៀន និងដំឡូងចៀននេះជិត ៥ឆ្នាំហើយ។ តាំងពីលក់មក មានតែសម័យ​កូវីដ១៩​នេះទេ ដែលការលក់ដូរហាក់តឹងតែងជាងសព្វដង។

ឆ្លើយបណ្តើរ ចៀនចេកបណ្តើរ អ្នកស្រីប្រាប់ថា៖ «លក់សល់ច្រើន មិនសូវដាច់ដូចកាលពីមុនទេ។ រាល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំចៀនចេក ១០ស្និតអីហ្នឹង ហើយលក់ដាច់មួយថ្ងៃអស់ត្រឹមពាក់កណ្តាលប៉ុណ្ណោះ។ ចឹងហើយ បានខ្ញុំចៀនចេក​ល្មមៗទេ ព្រោះខ្លាចសល់។

សំណួរបន្តថា បើសល់ តើចេកចៀនទាំងនោះនឹងត្រូវយកទៅណា?

អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា៖ «បើសល់ មានតែយក​ឲ្យទៅកម្មករ​ជិតៗហ្នឹង ឬអ្នកស្គាល់គ្នា។ ខ្ញុំគិតថា ឲ្យទៅគេហូបទៅ បានបុណ្យផង។ ខ្ញុំមិនលក់របស់សល់ទេ ខ្លាចដាច់ម៉ូយ»។

ស្រ្តីវ័យ ២៨ឆ្នាំរូបនេះមានសុទិដ្ឋិនិយមថា៖ «លក់មិនដាច់ដូចមុនក៏ដោយ តែខ្ញុំមិនឈប់លក់ទេ ទោះទៅធ្វើអីផ្សេង​ក៏មិនច្បាស់ថាបានកម្រៃសមរម្យជាងហ្នឹងដែរ។ អ៊ីចឹងមានតែកាត់បន្ថយចៀនចេក ចេះតែលក់តទៀតទៅ។ បើអស់ពីកូវីដ ១៩ហ្នឹងទៅ ប្រាកដជាលក់ដាច់វិញ។ តែខ្ញុំមិនដឹងទេថា កូវីដ១៩ហ្នឹង​នឹងបាត់ពីស្រុកយើងនៅ​ពេលណា»។

ក្រៅពីនេះ អ្នកសារព័ត៌មានខ្មែរឡូតបានជួបសម្ភាសជាមួយអ្នកលក់កាហ្វេ និងទឹកផាសិនមួយរូបនៅម្តុំស្ពានអាកាស​ក្បាលថ្នល់។ កំពុងឆុងកាហ្វេជូនអតិថិជន អ្នកស្រី ទុំ ចាន់ឌី ប្រាប់ថា សម្រាប់អ្នកស្រី ការលក់ដូរ ដូចជាមិនមានការ​ប្រែប្រួលខ្លាំងប៉ុន្មានទេ ទោះមានកូវីដ ១៩ក៏ដោយ តែប្តីអ្នកស្រីទៅវិញទេដែលជាអ្នកប៉ះពាល់។

យ៉ាងណាមានចំណុចខ្លះគួរឲ្យកត់សម្គាល់ដែរ ជាក់ស្តែងអ្នកស្រីថា៖ «កាលពីមុនកូវីដ ១៩ មានភ្ញៀវ មកទិញ និងអង្គុយជាក្រុម តែពេលនេះពួកគាត់ទិញរៀងៗខ្លួនច្រកយកទៅតែម្តង ដោយមិនមានការ ជួបជុំទៀតនោះទេ។ ហើយការលក់ដូរខ្ញុំនៅតែដំណើរការទៅដូចរាល់ដង តែបើសិនទៅថ្ងៃមុខ លក់មិនសូវដាច់ដោយសារជំងឺហ្នឹង ក៏ខ្ញុំមិនឈប់លក់ដែរ។ ខ្ញុំអាចធ្វើតិចៗតាមស្ថានភាពដើម្បីគ្រួសារ ព្រោះប្តីខ្ញុំបាត់បង់ការងារដោយសារកូវីដ១៩នេះ»។

ទាក់ទិននឹងការការពារការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីដ១៩នេះដែរ អ្នកស្រីថា ខ្លួនទទួលបានព័ត៌មាននៃការណែនាំ​ពីទំព័រ​ហ្វេសប៊ុករបស់ក្រសួងសុខាភិបាល។ អ្នកស្រីបន្តថា ទោះបីការរកស៊ីនៅតែបន្តដូចធម្មតាក៏ពិតមែន តែអ្នកស្រី​មិនដែលភ្លេចខ្លួនរឿងកូវីដ១៩ឡើយ។

អ្នកស្រីបានរំឭកអ្នកលក់ដូរតាមដងផ្លូវ និងពលរដ្ឋក្នុងក្រុងថា៖ «ពលរដ្ឋខ្លះយូរៗទៅគិតថា មិនអីៗ។ តែមិនអ៊ីចឹងទេ វាអាចនឹងកើតឡើង បើគ្រប់គ្នាខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្ន»៕