មានក្មេងស្រីកូនអ្នកកសិករ នៅជនបទដាច់ស្រយាលមួយ។ ដូចតែកូនកសិករផ្សេងទៀតដែរ នាងរវល់មមាញឹកនឹងការងារណាស់ នៅរដូវប្រាំងនាង ដើរជញ្ជាត់ត្រី រាវត្រីតាមស្ទឹង ត្រពាំងជាមួយនឹង ក្មេងៗដទៃ និង អ្នកស្រុកអ្នកភូមិ ។នៅរដូវវស្សានាង ស្ទូងដក ច្រូតកាត់ដូចតែ កសិករដទៃអញ្ជឹង តែនាងតែងតែទៅរៀនមិនដែលអាក់ខានឡើយ តាំងពី បឋម រហូតដល់វិទ្យាល័យ មិនតែប៉ុណ្ណោះទេ នាងថែមទាំងជាសិស្សរៀនពូកែ នៅក្នុងថ្នាក់ថែមទៀតផង។
ចូលរួមជាមួយពួកយើងក្នុង Telegram ដើម្បីទទួលបានព័ត៌មានរហ័សបន្ទាប់ពី លទ្ធផលប្រឡងបឋមភូមិ បានបិតប្រកាសជាផ្លូវការ នាងក៏បានបន្តការសិក្សាថ្នាក់វិទ្យាល័យបន្តទៀត ហើយក្នុងចំណោមមិត្តដែលនៅភូមិជាមួយនាង គ្មាននរណាបន្តការសិក្សាទៀតឡើយ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយក៏នាងនៅតែបន្តការសិក្សាដែរ។
ពេលនាងហៀបនឹងចាកចេញទៅ មានបងប្អូនជីដូនមួយ របស់នាងបានមកអង្គុយលេងផ្ទះរបស់នាងហើយបាននិយាយថា៖ "អ្ហើយ មិនដឹងរៀនធ្វើអីទេ អស់តែលុយអត់ប្រយោជន៍ មើលអ្នកទៅរៀនជំនាន់មុនៗ គ្មានបានអីមកវិញទេ ទីបំផុតចូលរោងការយកប្ដីធ្វើស្រែដដែល បើយកអាពេលវេលាទៅរៀនរាប់ឆ្នាំនឹង មកធ្វើការរោងចក្រ ម៉្លេះបានប្រាក់ខែមិនចេះតិចទេ ហើយទៅរៀននឹងណា ទម្រាំតែចប់ លក់គោទាំងអស់ក្នុងក្រោលនឹង មិនស្រួលរៀនមិនគ្រាន់ផង"។
ក្មេងស្រីម្នាក់នោះ ចាកចេញទៅទាំងទឹកភ្នែក ហើយបានប្ដេជ្ញានៅក្នុងចិត្តយ៉ាងមុតមាំថា "ខ្ញុំមិនធ្វើជាមនុស្សអោយគេទាយត្រូវឡើយ អ្នកស្គាល់ខ្ញុំប៉ុនក្រចកប៉ុណ្ណោះ"។
ព្រោះតែពាក្យសម្ដីហ្នឹងហើយ ធ្វើអោយនាងហ៊ានដាក់ពាក្យបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសនៅសាលាឯកជនបានជោគជ័យ។ព្រោះតែពាក្យសម្ដីហ្នឹងហើយ ធ្វើអោយនាងទទួលបានលទ្ធផលប្រឡងចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ ប្រចាំឆ្នាំ។ ព្រោះតែពាក្យសម្ដីហ្នឹងហើយ ធ្វើអោយនាងទទួលអាហារណ៍រូបករណ៍ទទួលបានប្រាក់ជាហូរហែរ។ព្រោះតែពាក្យសម្ដីហ្នឹងហើយ ធ្វើអោយនាងជាមនុស្សក្លាហានមកទល់បានក្លាយទៅជាអ្នកគ្រប់គ្រងក្រុមហ៊ុន។ព្រោះតែពាក្យសម្ដីហ្នឹងហើយ នាងបានបំបែកជំនឿ រៀនធ្វើអ្វីបានអ្វីមកវិញ រៀននាំតែខាតពេល។
នាងតែងនិយាយថា "ខ្ញុំជាខ្ញុំ អ្នកជាអ្នក អ្នកគ្មានសិទ្ធមកកំណត់ជោគវាសនាខ្ញុំទេ"៕